Bonjour Mesdames Bonjour Monsieurs !!!

Bonjour Mesdames, Bonjour Monsieurs  !!!

Nie zmieniłam adresu a tym bardziej kraju zamieszkania. Nie zmieniam także języka w jakim blog się ukazuje.  Owe powitanie jest rozwiązaniem zagadki o czym – a raczej o kim – ów post będzie.  Jeśli zastanawiacie się kto jest tą tajemniczą „gwiazdą” to już wyjaśniam – jest to Julia Child.

Julia Child we własnej osobie (oraz indyk - nie przedstawił się niestety)

Myślę, że tak jak mnie jeszcze jakiś czas temu tak i niektórym z Was  jest to postać nieznana, choć warta poznania ABSOLUTNIE!

Julia Child była żoną Paula Childa, amerykańskiego dyplomaty, którego w latach powojennych rząd Stanów Zjednoczonych wysłał na placówkę dyplomatyczną do Francji. Zamieszkali w Paryżu, który później zamienili na Marsylię. Julia początkowo nie miała o gotowaniu zielonego pojęcia  - zupełnie tak jak ja teraz. Mało tego - nie znała wcale języka francuskiego, ale dzięki swojemu urokowi oraz łatwości w komunikacji  nie miała problemów z porozumiewaniem się z konserwatywnymi nie tylko językowo Francuzami. W pewnym momencie jednak postanowiła zmienić ów stan rzeczy i zapisała się na kurs gotowania do słynnej szkoły Le Cordon Bleu kultywującej najlepsze tradycje haut cuisine (kuchni na najwyższym poziomie). Mówiąc o tym krótko:  nie tylko Paul Child miał z tego pożytek. Wszyscy, którzy lubią gotować i dobrze zjeść dzięki Julii Child i jej poradom dzisiaj mogą cieszyć swe podniebienia daniami kuchni francuskiej. Julia była nie tylko pierwszą kobietą, ale pierwszym cudzoziemcem, któremu udało się wniknąć do szczelnie zamkniętego kręgu francuskich szefów kuchni i przełożyć ich tajemne recepty na język angielski.

O tym jak dobre dania są w kuchni francuskiej niech świadczy popisowo zrobiona przez mego męża wołowina po burgundzku czyli Boeuf de Bourguignon (koniecznie obejrzyjcie video !).

Wołowina po burgundzku z szalotkami - danie za jakie można dać się pokroić i wcale tego nie żałować

Danie, które dosłownie rozpływa się w ustach, choć wymaga dużo pracy i każe na siebie czekać ponad 4 godziny…  O tym jak trudno wytrzymać tak długi czas wie każdy mięsożerca zwłaszcza kiedy z kuchni roznoszą się po całym domu znakomite zapachy. 

Wysoka na 187cm Julia Child to postać, jaka szczególnie mi się podoba. Wiecie dlaczego? Bo tak jak sama była wysoka tak wielkie miała poczucie humoru i wdzięk osobisty a dodatkowo pokazała, że nie warto szukać szczęścia gdzieś daleko. Udowodniła, ze realizować się  można także w kuchni gotując pyszne potrawy jakie niemal wynoszą na inną orbitę.  Z madame Child kojarzy mi się oprócz kuchni  sznurek pereł na szyi, krótka falista fryzura i ubrania charakterystyczne dla tamtych lat czyli toczki, kloszowane sukienki i spódnice a także ultra kobiece bluzki i sweterki.

Julia Child i jej nieśmiertelne perełki

My Vintage Fascination - naszyjnik oraz sweterek w energetycznym kolorze pochodzą z butiku Retro Club

Między innymi za to kocham film o niej „Julie and Julia”, że na jakiś czas pozwolił się przenieść w tamte czasy i poczuć ich klimat. Miłośnicy vintage docenią w tym filmie także jedną z początkowych scen czyli moment kiedy państwo Child schodzą z pokładu statku, którym przybyli do Francji. Mnie chodzi o moment w którym oczom ukazuje się olbrzymiej urody auto marki Buick w błękitnym kolorze. Julia w swej książce „Może życie we Francji” nazywa je czule „Blue Flash”. Może i ja powinnam nazwać jakoś moje auto jako że jest to kombi jak jej? Może „Silver Arrow” – jak się Wam podoba?

"Blue Flash" czyli Buick Super Estate Wagon z roku 1950

"Silver Arrow" czyli Ford Focus z roku 2003

Tak więc moi drodzy obejrzymy się teraz wokół siebie i przypomnijmy sobie co najbardziej sprawia, że jesteśmy szczęśliwi.  I być może ktoś wśród Was uzna, że szczęścia nie trzeba szukać ze świeczką bo czai się ono tuż za drzwiami lodówki

Bon Appetit !!!

Bon Appetit ! – idę pomóc w przygotowaniach do pysznej kolacji !

 <a href="http://www.bloglovin.com/blog/13918531/?claim=b2wvqascq2c">Follow my blog with Bloglovin</a>

Zrelaksujmy się na Bronxie

Jaki wieczór jest najprzyjemniejszy zwłaszcza po ciężkim dniu w pracy? Dla mnie to ten, który spędzam w towarzystwie mego kochanego męża szykującego wtedy coś ciekawego do jedzenia a na ekranie telewizora przewijają się sceny jakiegoś klasyka z wielkimi aktorami i świetną muzyką w tle. Wieczór bez filmu to wieczór stracony bo o ile dobrych filmów wiele to gorzej bywa jedynie z wolnymi wieczorami.

Wczorajszy wieczór był fantastyczny z dwóch powodów a jednym z nich było niewątpliwie jedzenie. Nie ma ono z tematem vintage nic wspólnego, ale blog z założenia ma być o różnych rzeczach i małych przyjemnościach także a do takich właśnie zaliczam dobrą kuchnię.

Rozpoczął go oryginalny włoski makaron barwiony atramentem z kałamarnicy polany sosem z oliwy, z ostrą papryczką, czosnkiem i cebulą szalotką. Szalotka duszona na maśle i tu zgadzam się w 100% z Julią Child – im więcej masła tym lepsze staje się KAŻDE danie choćby tak niepozorne jak szalotki.

Makaron dosłownie rozpływa się w ustach i jest to jeden z moich ulubionych, którym lubię celebrować wolne od pracy dni.

Makaron, atrament z kałamarnicy, oliwa, czosnek i szalotki - prawdziwa uczta dla podniebienia

Nieco później na stół wjechała surowa wołowina krojona w cieniusieńkie plastry  po włosku znacznie lepiej brzmiąca czyli carpaccio. Chyba podpadnę wegetarianom i weganom, ale cóż poradzę na to, że uwielbiam mięso i to w każdej jego postaci? Carpaccio jest fantastyczne bo tu czuć prawdziwy smak mięsa nieco tylko „podkręcony” oliwą i pieprzem. 

Carpaccio - nic dodać i ABSOLUTNIE nic ująć

Mąż doskonale wie, ze jest to coś za co dam się pokroić a wraz ze mną nasz kot, który na ogół śpi gdzieś w kącie a kiedy krojone jest mięso natychmiast materializuje się w kuchni. Głośne miauknięcia dochodzące już z przedpokoju świadczą o tym, ze do kuchni nadciąga ktoś kto z niej nie odejdzie dopóki nie dostanie swojej porcji surowego mięsa. Jako wielbicielka carpaccio powiem krótko: nie sądziłam, ze mój kot to taki koneser!

Jednak aby wieczór miał klimat potrzebna jest albo dobra muzyka, albo film. Wczoraj wybór był jednogłośny bo obydwoje lubimy Roberta de Niro. „Prawo Bronxu”  - kto zna ręka w górę? Mnie de Niro bardziej podoba się w roli twardego  gościa czyli gangstera. Do takiej postaci przyzwyczaił mnie w filmach „Chłopcy z ferajny” – KOCHAM KOCHAM KOCHAM czy tez w filmie „Kasyno” z niezapomnianą Sharon Stone .

Film „Prawo Bronxu” polecam każdemu kto lubi Nowy Jork z lat 60 , krążowniki szos i klimatyczną muzykę. W tym filmie zwraca uwagę wątek miłosny (cóż w końcu jestem kobietą) między głównym bohaterem –a jest nim młody chłopak wychowujący się  na Bronxie pod skrzydłami mafijnego bossa a piękną czarnoskórą młodą kobietą graną przez Taral Hicks.  Wygląda tu jak modelka i jest absolutnie piękna. Zresztą zobaczcie sami:

Kadr z filmu "Prawo Bronxu" i piękna Taral Hicks jako Jane Williams

Na koniec dodałam zdjęcie salonu ponieważ chcę pochwalić się moją zdobyczą z Węgier, która czekała na mnie jakieś 3 lata nim w końcu dotarło do mnie, że jesteśmy sobie pisane. Tą zdobyczą jest fantastyczna lampa wyszperana w jednym z egerskich antykwariatów. Szkoda mi, ze klosze są z karbowanej ceraty bo lampa nie może się zbyt długo świecić. Uwielbiam kiedy jest zapalona bo nadaje wnętrzu ciepłego klimatu, który jest dla mnie bardzo istotny jako, że jest to miejsce relaksu.

Oto i ona: lampa trójramienna niekwestionowana "królowa" salonu

Nad stołem wisi portret niejakiego Wilhelma – tak nam się przedstawił, kiedy znaleźliśmy go gdzieś wśród lasów i jezior w suwalskiem i w końcu zabraliśmy do domu.

Wilhelm "Rozświetlony" I

Przyjemnej lektury i błogiego relaksu kiedy tylko o nim zamarzycie życzy My Vintage Fascination

 <a href="http://www.bloglovin.com/blog/13918531/?claim=b2wvqascq2c">Follow my blog with Bloglovin</a>