Sielsko anielsko

Co pewien czas budzi się we mnie dusza globtrotera. No dobra! Może to jest zbyt duże słowo, więc niech będzie coś mniejszego kalibru? Dusza podróżnika? Nie! Dusza odkrywcy – to jest zdecydowanie to J

Ponieważ mieszkam w południowej części Warszawy zaciekawiło mnie czy jedyne miejsce na spacery, które odpowiada mi ze względu na zagęszczenie ludzkie to tylko rzeka Zielona? To okolice Zalesia, w ładne dni panuje tam spory ruch: i ten dwukołowy i dwunożny J

Nad brzegami Zielonej ciężko znaleźć wolne miejsce na relaks bo niemal każdy rozkłada się tam z grillem, kocem a nierzadko także ze sprzętem grającym. Nie chcę by się okazało, że jakiś straszliwy tetryk ze mnie, ale co tu kryć- wokół mego bloku od dobrych trzech miesięcy same remonty i wieczny hałas. Marzę o tym by znaleźć się gdzieś zupełnie sama, bez muzyki i w zupełnej ciszy… Wyobraźcie sobie, że prawie mi się udało J Znalazłam fajny park w Piasecznie i jestem przekonana, ze zrobiłam to zbyt późno. Duże jeziorko nad brzegami którego jest mnóstwo ławek, plaża, dla dzieci plac zabaw. Na tym ostatnim niemal każdego dorosłego kusi huśtawka, ale nie jakaś tam zwykła tylko taka dwuosobowa. Rzecz to przeznaczona tylko dla dzieci, ale nie raz czy dwa widziałam zadowolone dorosłe kobiety z radością się na niej bujające. Ostatnim razem postanowiłam, że i ja się pohuśtam i powiem Wam, że mimo moich 32 lat absolutnie nie chciało mi się jej opuszczać :D

Wielka radość z opanowania huśtawki :-) Wisienki w stylu pin up to drobiazg z Retro Clubu

Genialna rzecz: jak chcesz to siedzisz i się bujasz a jak chcesz poczuć jeszcze większy relaks (ale nie jesteś zbyt wysoka/i) to możesz się nawet położyć …

Nowe zastosowanie: niby huśtawka a leży się na niej jak na hamaku 

Na huśtawkę dybie dużo dzieci, wiec nie da się z niej korzystać jakoś mocno długo. I w sumie dobrze bo przeciwny brzeg też ma sporo ciekawych miejsc do zaoferowania. Na wysuniętym nieco cyplu też są miejsca siedzące i powiem Wam, że jak nigdy chodził za mną film „Rejs” i słowa pani Mamoniowej: „Cudownie! Tu jest naprawdę cudownie” 

W świetnym nastroju korciło mnie rzucać wszystkim na powitanie: "Mamoniowa" z lekkim zaśpiewem

Obok jeziora niespiesznym tempem płynie rzeka Jeziorka i to jest to co podoba mi się w tym miejscu najbardziej. Jest czysta, ma mnóstwo zakrętów i gdyby nie domy to można by się poczuć jak w dzikim buszu J

Jeden z kilku bocianów "dybiących" na darmową przekąskę. Odpłynął jak niepyszny kiedy się okazało, że nic dla niego nie mamy :-)

Co tu wiele mówić? Cudownie! Tu jest po prostu cudownie !!!

Stylowo podczas spaceru? Czemu nie :-)  - koszula St.Michael (Retro Club), wyszywane szorty Miss Sixty (www.decobazaar.com)

Andy Warhol, Bacchus i bociany

Hurrra kilka dni temu mój blog dołączył do innych na nowej platformie blogowej. Radość i euforia mieszają się z lekką konsternacją bo ostatni wpis miał premierę w maju. Nie jest to powodowane nagłą chęcią zaprzestania owej blogowej działalności – nigdy w życiu J

Na tym polu nie powiedziałam jeszcze ostatniego zdania i ciągle mam jakieś nowe pomysły. Ile z nich uda mi się wcielić w życie czas pokaże. Tymczasem mogę śmiało powiedzieć, ze tę dość długą przerwę spowodowało czyste lenistwo. Zbyt szczera jestem? Być może, ale co tam skoro to prawda hahaha. Mój organizm w pewnym momencie zaczął domagać się paru dni wolnych od pracy, od domu, od miejsca w którym mieszkam.. Krótko mówiąc: od wszystkiego. No i doczekał się wreszcie stąd właśnie dzisiejszy wpis będący zapisem wrażeń z krótkiego wyjazdu na Węgry. Podzieliłam tę wycieczkę na dwie części, aby było ciekawiej.

Nie wiem czy to tylko ja tak mam, ale kiedy zaczynam się przygotowywać do wyjazdu samoczynnie włącza mi się RESET. Już na etapie prasowania i pakowania myślami jestem w miejscu docelowym planując co tam będę robić. Pełne wyłączenie się następuje po przekroczeniu granic w tym przypadku słowacko polskiej. Miejsce gdzie przekraczam granicę to Bieszczady. Panuje tu taki spokój, że mam ochotę zatrzymać samochód i pójść na spacer by upajać się tą ciszą i zupełnie innym powietrzem. Nigdy tego nie zrobiłam bo jednak droga do miejsca docelowego długa i kręta więc i czasu brak na takie rozrywki. Kiedyś jednak to zrobię naprawdę – spacer po słowackim lesie gdzieś w górach J

Wrócę jednak do tematu wpisu, albowiem droga ta prowadzi mnie do pierwszego punktu na mapie wycieczki. Mała zagadka: kto jest autorem najbardziej znanych pop-artowskich obrazów w kolorach fluo? Ta sama osoba jest pomysłodawcą etykiety puszek z zupą Campbella. Mowa oczywiście o Andym Warholu i jego pracach. Na Słowacji tzw. rzut beretem od polskiej granicy jest jego muzeum. Byłam tu drugi raz, ale podoba mi się tak bardzo, że przy następnej sposobności zawitam po raz trzeci :D

Co może być ciekawego w małym sennym miasteczku Miedzialborce i chyba jedynym muzeum jakie ono ma? Sama postać Andy’ego Warhola działa jak najsilniejszy magnes i przyciąga już z ulicy. To właśnie przy niej stoją dwa wielkie słupy symbolizujące słynne puszki Campbella. Żartobliwym ujęciem tematu jest puszka trzecia, która skrywa w sobie wiatę przystanku autobusowego. Nie mogłam sobie odmówić zdjęcia z wnętrza owej wiaty i przejść obok niej zupełnie obojętnie.

Zapuszkowana

W środku muzeum czekają na zwiedzających dwa piętra poświęcone artyście, gdzie zobaczyć można kilka jego osobistych rzeczy (okulary i walkman to już w zasadzie rzeczy kultowe), ubrań (za kurtkę z gadziej skóry dałabym się pokroić) i oczywiście jego prace. Lubię to muzeum jeszcze z jednego powodu: tak naprawdę zwiedza się je samemu, bez tłumów i bez pracownika patrzącego nam podejrzliwie na ręce. Polecam każdemu kto lubi takie nietuzinkowe miejsca - na pewno się nie zawiedziecie

"Selfie" z Andym - nie wiem kiedy spotkamy się ponownie :-)

Po rozprostowaniu nóg w towarzystwie Andy’ego nadszedł czas by jechać w dalszą drogę – przecież Węgry czekają. Bocznymi drogami Słowacji Wschodniej dojechaliśmy do granicy słowacko węgierskiej mijając po drodze region słowackiego Tokaju. Tutaj znów nawigacja poprowadzila nas drogami wąskimi jak przecinek do miejscowości Sarospatak.

Gdzieś w pobliżu zamku w Sarospatak

Znajduje się tu pięknie odrestaurowany zamek z murami obronnymi, gdzie natrafiliśmy na średniowieczny dzień pełen kiermaszy, inscenizacji walk i innych atrakcji. Mnie przypadło do gustu niewielkie osiedle bloków wyglądających tak jakby je zbudował sam Gaudi. 

Osiedle w Sarospatak - przyznacie, że ma coś wspólnego z Barceloną i Gaudim?

Oczywiście nie są one tak dziwaczne jak budynki w Barcelonie, niemniej uwierzcie mi, ze w takim malutkim mieście jak Sarospatak robią naprawdę spore wrażenie. Do Tokaju, który był ostatecznym punktem tego dnia dojechaliśmy drogą wijącą się tuż nad rzeką Bodrog. Rzeka ta przepływa przez Tokaj po czym malowniczym ujściem wpada prosto w objęcia Cisy. To ujście dwóch rzek warto zobaczyć z wysokości czyli punktu widokowego znajdującego się tuż obok Starowki. Widać stąd nie tylko obydwie rzeki, ale dużą część okolicy niebywale malowniczej o każdej porze roku jak się domyślam.

Ujście rzeki Bodrog wpadającej prosto w ramiona Cisy

Lubię przyciągać wzrok - kolorami :-) 

Tokaj wysłał nam na powitanie swoich latających mieszkańców. Czy wiecie kto czuje się jak w niebie w tych okolicach , że aż roi się od jego pobratymców? To nasze swojskie boćki, które tu są niemal na każdej łące, polu a nawet na wszelkich lampach i słupach w samym mieście. Zanim wjechaliśmy do miasteczka dojrzeliśmy kilka z nich na łące i mąż postanowił zrobić im zdjęcie. Okazało się, ze boćki mają poczucie humoru bo zamiast dać się sfotografować hopsały po tej łące a mój szanowny małżonek wraz z nimi. Hopso-pląsy trwały przez kilka minut a ja żałowałam, ze nie mam kamery – byłby to hit w internetach !

Bociek - sfotografowany tuż przed hopso-pląsami 

Rodzina bocianów była naszymi sąsiadami także w hotelu albowiem z balkonu mieliśmy widok na ich gniazdo. Było tak blisko, że całkiem dobrze je widzieliśmy a także słyszeliśmy – polubiłam ich klekot tuż nad ranem. To znacznie przyjemniejszy odgłos niż hałas z ulicy lub wycie karetek.

Sam Tokaj jest malutki do przejścia w kilka minut. Przy głównej uliczce starówki jest kilka sklepów z winami a między nimi kilka knajpek. Tak dochodzi się do małego rynku z kościołem i słynna tokajską piwnicą przed którą ustwiono pomnik Bacchusa popijacego ów trunek. 

Radosny Bacchus - takie rzeczy tylko w Tokaju

Tokaj nocą

Widok z okna hotelu w Tokaju

Wokół rynku jest kilka małych uliczek gdzie znów trafiliśmy niespodziewanie na bociana. 

Widzieliście kiedykolwiek bociana na straży? 

Na małym skrzyżowaniu siedział on na ulicznej lampie niczym kierujący ruchem gdy siada sygnalizacja świetna. Wyglądał tak jakby mówił: spokojnie ja tu pilnuję i czuwam.  I choć wyglądał komicznie to jednocześnie mocno abstrakcyjnie – chyba przez tą lampę miałam takie uczucia :D

Dzień zakończyliśmy nad Cisą gdzie jest bulwar i kilka knajpek z widokiem na leniwie płynącą rzekę.  Rano zaś obudził nas klekot boćków niejako sygnał, że czas nam w drogę – kierunek Eger. Bywajcie !